Bibasis bibasis aquilina

Motyl. Jedyny przedstawiciel tropikalnego rodzaju Azji Południowej w faunie Rosji.

Przednie skrzydło 20-23 mm. Rozpiętość skrzydeł 38-42 mm. Skrzydła po górnej stronie są brązowe z żółtawym, u podstawy skrzydeł i wzdłuż krawędzi kustosu przedniego skrzydła z czerwonawo-chrystii, zapylanie. Na przednich skrzydłach na końcu komórki dyskodalnej, rozmytą ciemną plamę i między żyłami w obszarze dysku znajduje się słabe oświecenie w jednym rzędzie. Dolna strona skrzydeł brązowawego koloru, ale oświecenie w regionie dysku jest jaśniejsze, z wyraźną granicą. Tylna krawędź przedniego skrzydła jest rozjaśniona. Tylne skrzydła na dnie monofonicznego. Samica różni się od samca obecnością jasnożółtej plamki na końcu komórki dyskodalnej i wielu plam w dysku. Głowa i klatka piersiowa mężczyzny są pokryte czerwonawo-brązowymi włosami. Anteny z bułką w kształcie wrzeciona, która jest wciągnięta zakrzywiona.

Rozpościerający się

Opisane z Vladivostok i z tym. Askold. Dystrybuowane na południu. i Wschód. Chiny, na koreańskim peni, w Japonii. W Rosji znajduje się to tylko na południu terytorium Primorsky.

Siedlisko

Znajduje się go lokalnie w lasach-jodłowych i dolinowych na szerokim lewie od końca czerwca do połowy sierpnia-rozwijające się w ciągu jednego pokolenia. Motyle latają pod baldachimem lasu, na krawędziach, leśne drogi, są aktywne w godzinach porannych i wieczornych, często obserwują się na wilgotnej glebie, upadłych drzewach i trunkach, itp.P., gdzie spożywają wilgoć. W okresie kwitnienia górskiego popiołu, Rowan -leafy (Sorbaria sorbifolia), jego kwiaty chętnie odwiedzają. .

Liczby

Liczba rodzaju obserwacji istniejących obserwacji jest nieustannie wysoka, ale nie ma powodu, aby mówić o stabilnej tendencji do jej zmniejszenia. Liczby ograniczające nie są znane. Prawdopodobnie rozprzestrzenianie się bibazy orlina w Primorye jest ograniczone obecnością rośliny paszowej gąsienic, ponieważ jej zasięg prawie pokrywa się z lokalnym obszarem Kalopanax. Niemniej jednak należy pamiętać, że całkowita powierzchnia lasów z udziałem Calopanax jest niewielka, a większość siedlisk motyla znajduje się w lasach cedru i czarnych-panie-chistorycznych, mniej więcej, mniej więcej, mniej więcej, mniej więcej, mniej więcej przywrócili swoją strukturę po ścinaniu lub pożarach. Ta okoliczność faworyzuje ich powtarzające się zaangażowanie w leśnictwo, co może prowadzić do rzeczywistego zmniejszenia liczby chronionych gatunków.