Niezwykłe rasy kotów - bez ogona, krótko -tylne i zgięte uszy: nazwy, opis i zdjęcie

Zaangażowani w usuwanie nowych ras psów, ludzie byli zaniepokojeni, przede wszystkim ich oficjalne cechy. W przypadku kotów nie było takich zadań dla specjalistów, które umożliwiły główne kryterium wyboru zewnętrznej części zwierząt. Dzięki temu dzisiaj są dziesiątki niezwykłych odmian domowych przedstawicieli rodziny CAT, w tym zwierzęta o nietypowym kształcie uszu i ogona są szczególnie wyróżnione.

Co powoduje niezwykły wygląd kotów niektórych ras?

Do kogo przyszło do siebie, które rozmnażało się z krótkimi kotami, jak pojawiły się różne te zwierzęta z zgiętymi uszami? Niestety, współczesna felinologia nie ma dokładnej odpowiedzi na to pytanie. Większość naukowców zgadza się jednak, że pierwsze koty z skręconymi uszami, a także ich bracia z niezwykle krótkimi ogonami, pojawiły się z powodu losowej mutacji, która następnie została ustalona w populacji dzięki wysiłkom hodowców. Do tej pory, na podstawie opisanych znaków, utworzono dobry tuzin niezależnych skał.

Koty przenoszone i krótkie

W Azji przedstawiciele rodziny kotów z krótkimi ogonami (lub bez nich) byli uważani za symbol szczęścia i dobrobytu od czasów starożytnych. Nic dziwnego, że pierwsze udomowione rasy z tym znakiem zewnętrznym urodziły.

Babbails - Kurilsky, Japończyk, Amerykanin, Karelian, Mekong

Babtail - najpopularniejsza rasa kotów bez ogona. Wcześniej nazwa była używana do oznaczenia każdego kota za pomocą wyciętego ogona. Istnieje 5 jego odmian:

• Japoński babtail. Ustalono, że ten kot jako pierwszy urodził się bez ogona. Stało się to w kraju wschodzącego słońca, który jest nazwą rasy. Według legendy, początkowo ogony zostały odcięte celowo przez babtails, ponieważ w tej części ciała skoncentruje się „ciemna energia” zwierzęcia, co przynosi nieszczęścia właścicielowi. Dziś „Japończycy” nie są już symbolem przyszłych problemów. Są to popularne faworyci, znane z ich wesołego, zabawnego usposobienia. Inkwizycja w nich łączy się z wdziękiem i łaską, a niewielki rozmiar (masa dorosłego zwierzęcia nie przekracza 4 kg) i krótkiej wełny, która nie podlega molom, powoduje utrzymanie takiego kota nawet w małym mieście apartament.

• Kuril Babtail. Bezpośredni potomek „Japończyków”. Rasa powstała na wyspach tej samej nazwy, bez interwencji hodowców, a w tej chwili nie została jeszcze w pełni uformowana. Ta odmiana jest większa niż inne babtails. Jego charakterystyczne cechy są uważane za wydłużone w porównaniu z przednimi kończynami tylnymi, brakiem zaopatrzenia w wodę i niemal nabojem dla właściciela.

• Karelian Babtail. Najrzadsza rasa cesarskiego kota, spontanicznie utworzona w Karelii. Dziś trudno jest ustalić, kim byli przodkowie tego zwierzęcia. Uważa się, że nie było bez dzikich norweskich kotów. „Karelians” wyróżniają się małymi rozmiarami (masa dorosłego nie przekracza 3-6 kg), dobrego usposobienia i odpowiedzialności -w naturze żyją, więc nawet w mieszkaniu nie oznaczają terytorium.

• American Babtail. Rasa powstała niezależnie od oddziału azjatyckiego. Pierwsi przedstawiciele uzyskano przez przekroczenie syjamskiego i bez mogu dzikiego kota. W latach 80. gatunek został utracony, ale później ożywił się z powodu dziania z Ragdella, Mads i wieloma nie zainstalowanymi skałami, więc dziś są krótkie i długowłose babtails. Oni i inni wyglądają prawie dziko (głównie ze względu na swój duży rozmiar), ale mają charakter firmy i nie mogą znieść samotności.

• Mekong Babtail. Początkowo ten rodzaj rasy nazywał się tajskimi, co wskazywało na kraj jego pochodzenia. Dopiero na początku XX wieku, kiedy zakaz eksportu zwierzęcia poza państwem został usunięty, babtails rozprzestrzenił się po Europie, gdzie zmieszały się z innymi kotami i zyskały obecne cechy. Dziś są one miniaturowe (wadze 2-3 kg) zwierząt arystokratycznych o charakterystycznym kolorze syjamskim, jasnoniebieskich oczach i temperamencie, zdecydowanie nie odpowiadające wyrafinowanemu wyglądowi. „Tatets” uwielbia zawracać sobie głowę i gryźć, łatwo uczyć się zespołów bezpieczeństwa i chodzi z przyjemnością na smyczy, reprezentując coś w rodzaju szczeniaka w ciele kotka.

Pixi-bob-prawie lynx

Nie wszystkie wijące rasy przyszły do ​​nas z odległej Azji. W szczególności popularne wśród miłośników egzotycznych pixie-beans uzyskuje się przez przekraczanie zwierząt domowych z dzikimi kotami Kanady i Ameryki.

Na zewnątrz, Pixie-Bob jest bardzo jak linx. Jego duża głowa jest ozdobiona gęstymi zapłaniami, a uszy ze stylowymi szczotkami. Ciężar tej potężnej bestii może osiągnąć 9-10 kg (choć kobiety są zwykle o połowę mniej). Pixie są długie i krótkowłose, ale tylko jeden kolor jest dozwolony- nawet we wszystkich odmianach. Charakterystyczną cechą rasy jest obecność nadmiaru palców zarówno z przodu, jak i tylnych nóg zwierzęcia. O zdrowiu kota taka mutacja nie jest w żaden sposób odzwierciedlony.

Postać Pixie jest niezależna, ale przyjazna. Takie koty dobrze dogadują się z dziećmi, są zrównoważone psychicznie i rzadko wykazują agresję, dzięki czemu są świetne dla rodzin z dziećmi.

Manks i Kimrik

Kolejnym popularnym wśród Europejczyków jest beztłuszczowy pogląd z Anglii. Mówimy o kota Manki, po raz pierwszy zauważonym na wyspie o tej samej nazwie.

Ten miękki i zaokrąglony wygląd zwierzęcia ma duże rozmiary (dorosły może ważyć do 7 kg) i wysoce rozwinięte mięśnie, ukryte z warstwą grubej, ale krótkiej futra. Długa różnorodność mnichów wyróżnia się oddzielną rasą o nazwie „Kimrik”.

Pierwszą rzeczą, która przyciąga uwagę, patrząc na zwierzę, jest konkretny chód. W Manks i Kimrikov przednie kończyny są znacznie krótsze niż z tyłu, dlatego kot jest zmuszony poruszać się głównie ze skokiem. Ta okoliczność nie zapobiega jednak wyjątkowo aktywnym i zabawnym przedstawicielom rasy.

Koty z uszami wygięte

Wspominając o kotach zgiętymi uszami, nie przychodzi tak wielu odmian. Ta funkcja zewnętrzna jest uważana za bardzo rzadką, charakterystyczną dla kilku ras. Wszystkie wyglądają bardzo niezwykłe.

American Core

Kerl należą do skał, które powstały naturalnie w wyniku losowych mutacji. W latach 80. ubiegłego wieku amerykańscy hodowcy zwrócili uwagę na niezwykłe twarde uszy tych kotów i ściśle podjęli swój wybór. Rezultatem było pojawienie się wielu nowych odmian, które różnią się od siebie kolorem i długością wełny, ale zachowały swój główny znak zewnętrzny.

Curila jest winna nie tylko ich niezwykły wygląd, ale także złoty charakter. To są towarzysze: czule, towarzyskie, bezpretensjonalne.

Przez całe życie Kerle zachowuje spontaniczność i ciekawość z dzieciństwa, która zachwyca wszystkich, którzy postanowili poznać to zwierzę.

Hasless Elf

Niesamowite kerlowie byli przodkami innych egzotycznych skał. Jednym z nich był elf - niezwykły rodzaj kota, w pełni uzasadnia jego bajkową nazwę. Różowa (lub inna) skóra, niezwykła pod dziwnym kątem, ekspresyjna, nieco z wełny, oczy - jest to dalekie od pełnej listy rozpoznawalnych cech tego dziwacznego zwierzaka.

Pomimo całej swojej wyjątkowości, elfy wciąż nie są uznawane za niezależną rasę. Większość hodowców pozycjonuje je jako rodzaj sfinks. Niemniej jednak przedstawiono pewne wymagania dla nich. W szczególności elf „rasowy” powinien być dłuższy niż tylne kończyny, skóra powinna mieć wyraźne fałdy, a brwi i wąsy należy zmniejszyć.

Kinkalou z krótkimi nogami

Kolejny niezwykły potomek Kerli - Kinkalou. Został przyjęty przez przypadek w wyniku przekroczenia przedstawicieli tej rasy z Mancakes. Powstałe potomstwo miało charakterystyczne cechy obu gatunków - zgięte uszy i krótkie nogi, które przyciągnęły uwagę hodowców. Nowa rasa została zarejestrowana w 1997 roku przez pochodzącego z USA Terry Harris.

Dziś ten typ jest nadal uważany za eksperymentalny. Nadal nie jest jasne, czy kradzieże tych kotów wpłynie na ich zdrowie, tworząc warunki wstępne dla dziedzicznych chorób.

Highlander: A ogon jest krótki i owinięte uszy!

Po co zaczynać kota z jedną niezwykłą linią zewnętrzną, jeśli możesz wszystko zdobyć naraz? Prawdopodobnie to właśnie pierwsi hodowcy góralnicy - najrzadszych zwierząt, których zewnętrzna część różni się zarówno skróconym ogonem, jak i owiniętym skorupami ucha.

Ta rasa pojawiła się niedawno w Ameryce. Początkowo nazywane Scottish Long -Haited, takie zwierzęta zostały podobno uzyskane przez mieszanie tego samego Vysloukh z dzikimi bezwłosymi kotami. Z tych ostatnich współcześni przedstawiciele rasy odziedziczyli imponujące wymiary (dorośli ważą do 9 kg), charakterystyczne „kłus” i niezłomne zabawne usposobienie.

Highlanders do dziś są uważani za rzadkie egzotyczne. Cena takiego kota w Federacji Rosyjskiej może osiągnąć 20 tysięcy rubli.