Struktura ślimaka akwariowego

Ucho wewnętrzne zawiera aparat receptorowy dwóch analizatorów: przedsionkowość (kanały półkoliste i półkoliste) i słuchowe, które należy do ślimaka z narządem kortycznym.

Wnęka kostna ucha wewnętrznego zawierająca dużą liczbę komn i fragmentów między nimi nazywana jest Labirynt. Składa się z dwóch części: labiryntu kości i błony labiryntu. Bone Labirynt - Jest to wiele wnęk znajdujących się w gęstej części kości skroniowej- trzy składniki są w nim rozróżniane: kanały półkolisowe- jedno ze źródeł impulsów nerwowych, które odzwierciedlają pozycję ciała w przestrzeni i ślimaku- słuchanie organ.

Skrócił Labirynt Zamknięte w labirynt kości. Jest wypełniony płynną, endolimfą i jest otoczony innym płynem - promieniem, który oddziela go od labiryntu kości. Labirynt internetowy, podobnie jak Bone, składa się z trzech głównych części. Pierwszy odpowiada konfiguracji trzech półkolistych kanałów. Drugi dzieli wymiary kości na dwa działy: lalka i torba. Wydłużona część trzeciej tworzy środkowe (ślimakowe) schody (kanał spiralny), powtarzając zakręty ślimaka (patrz. Poniżej sekcji ślimak).

Kanały półkoliste.

Jest ich tylko sześć - trzy w każdym uchu. Mają łukowy kształt i zaczynają i kończą matową. Trzy półkoliste kanały każdego ucha znajdują się pod kątem prostym, jeden jest poziomo i dwa pionowo. Każdy kanał ma rozszerzenie na jednym końcu - ampulele. Sześć kanałów znajduje się w taki sposób, że dla każdego z nich znajduje się przeciwny kanał w tej samej płaszczyźnie, ale w drugim uchu, ale ich ampułki znajdują się na wzajemnie niezawodnych końcach.

Snail i Kortyev Organ.

Nazwa ślimaka zależy od jego spiralnie skomplikowanego kształtu. Jest to kanał kostny tworzący dwa i pół zakrętu spirali i wypełniony płynnym. Lurki krążą wokół poziomego leżącego wrzeciona pręta-A, wokół którego spiralna płyta kostna jest skręcona jak śruba, przebita cienkimi kanalikami, gdzie przechodzą włókna par-nerwowych nerwów street-żółtych nerwów. Wewnątrz, na jednej ścianie spiralnego kanału na całej jego długości. Dwie płaskie membrany przechodzą od tego występu do przeciwnej ściany, tak aby ślimak na całej długości był podzielony na trzy równoległe kanały.

Dwa zewnętrzne nazywane są drabiną przedsionka i schodami bębnowymi, są one zgłaszane między sobą na szczycie ślimaka. Central, t.n. Spiral, kanał ślimaka, kończy się na ślepo, a jego początek odnotowano z torbą. Kanał spiralny jest wypełniony endolimfą, drabiną przedsionka i błony bębenkowej - ralimfoy. Perilimfa ma wysokie stężenie jonów sodu, podczas gdy endolimfa jest wysokim stężeniem jonów potasowych. Najważniejszą funkcją Endolimfa, która jest dodatnio naładowana w odniesieniu do promieni, jest tworzenie potencjału elektrycznego oddzielającego je, co zapewnia energię do zwiększenia nadchodzących sygnałów dźwiękowych.

Drabina przedsionka zaczyna się w jamie sferycznej - przedsionka leżąca u podstawy ślimaka. Jeden koniec schodów przez owalne okno (przedsionek) ma kontakt z wewnętrzną ścianą wnęki powietrznej wypełnionej powietrzem. Błębnik jest zgłaszany ze środkowym uchem z okrągłym oknem (okna ślimaka). Ciekły

nie może przejść przez te okna, ponieważ owalne okno jest zamknięte przez podstawę strzemion, a okrągła - cienka membrana oddzielająca ją od ucha środkowego. Kanał spiralny ślimaka jest oddzielony od schodów bębnowych t.n. Główna (podstawowa) membrana, która przypomina narzędzie ciągów w miniaturze. Zawiera szereg równoległych włókien o różnych długościach i grubości rozciągniętych na kanale spiralnym, a włókna u podstawy kanału spiralnego są krótkie i cienkie. Stopniowo wydłużają się i gęstnieją do końca ślimaka, jak ciąg harfy. Membrana jest pokryta rzędami wrażliwych, wyposażonych w włosy komórek, które składają się.n. Organ Kortyev, który wykonuje wysoce wyspecjalizowaną funkcję - zamienia fluktuacje głównej membrany w impulsy nerwowe. Komórki włosów są związane z końcami włókien nerwowych, po wyjściu z narządu tworzącego nerw słuchowy (nerw uliczny).

Skrócony ślimak labirynt lub proplicki,Wygląda jak ślepy przedsionek występu znajdujący się w ślimaku kości i ślepo kończąc na szczycie. Jest wypełniony endolimfą i jest torbą łączącą o długości około 35 mm. Kanał ślimaka dzieli kanał spiralny kości na trzy części, zajmując ich środek - środkowe schody (media Scala) lub Snarpovka lub kanał uliczny. Górna część to schody przedsionkowe lub schody przedsionkowe, dolny to bęben lub tympanum, schody (Scala tympani). Są one lymph. W obszarze kopuły ślimaka oba schody są zgłaszane do siebie przez dziurę ślimaka (Helilikotrem). Schody perkusyjne rozciągają się na podstawę ślimaka, gdzie kończy się przy okrągłym oknie ślimaka, zamknięta przez wtórną błonę perkusyjną. Drabina przedsionka jest przekazywana z niebezpieczną przestrzenią przedsionka. Należy zauważyć, że Perilimfa w jego składzie przypomina w osoczu krwi i płynu mózgowo -rdzeniowym, a zawartość sodu panuje. Endolimfy różnią się od niebezpieczeństwa wyższego (100-krotnego) stężenia jonów potasowych i niższe (10 razy) stężenie jonów sodowych- przypomina płyn wewnątrzkomórkowy. W odniesieniu do grawitacji, jest on pozytywnie obciążony.

Kanał uliczny na sekcji poprzecznej ma trójkątny kształt. Górna - ściana ścieków przewodu ślimaka, skierowana w stronę drabiny przedsionkowej, jest tworzona przez cienką membranę pęcherzyściową (Reissneur) (membrana przedsionek), która jest od wewnątrz z płaskim nabłonkiem pojedynczego warstwy, a na zewnątrz śródbłonka śródbłonka. Między nimi znajduje się cienki typ tkanki łącznej. Ściana zewnętrzna łączy się z okostną zewnętrznej ściany ślimaka kości i jest reprezentowana przez więzadło spiralne, które jest dostępne we wszystkich lokach. Pasek naczyniowy (Stria vascularis), bogaty w naczynia włosowatych i pokryty komórkami sześciennymi, które wytwarzają endolimfu, znajduje się na koniunkcji. Niższe - ściana bębna skierowana do błony bębenkowej, najtrudniejsze jest ułożone. Jest reprezentowany przez podstawową membranę lub płytkę (blaszka basilaris), na której narząd spiralny lub korty, który wykonuje postrzeganie dźwięków.

Gęsta i elastyczna podstawowa płyta lub membrana główna jest przymocowana do spiralnej płyty kostnej na jednym końcu, przeciwnie do więzadła spiralnego. Membrana jest tworzona przez cienkie słabe promieniowe włókna kolagenu (około 24 tysięcy.; 0,5 mm (t.mi. Baslar Membran. Włókna składają się z cienkich włókien zespolenia. Słabe napięcie włókien podstawowej membrany tworzy warunki ich ruchów oscylacyjnych.

Właściwie narząd słuchowy - organ Kortyev - znajduje się w ślimaku kostnym.

Kortyev Organ - część receptora analizatora słuchowego zlokalizowanego w labiryncie internetowym. W procesie ewolucji powstaje na podstawie struktur narządów bocznych. Postrzegają fluktuacje włókien znajdujących się w kanale ucha wewnętrznego i przenosi duże półkula do strefy słuchowej, gdzie tworzone są sygnały dźwiękowe. W narządach kurtynowych rozpoczyna się pierwotna formacja analizy sygnałów dźwiękowych.

Lokalizacja

Organ Kortyev znajduje się w spiralnym kanale kucharze kości wewnętrznej - ślimak wypełniony endolimfą i ralimfoy. Górna ściana kursu przylegająca do t. n. Drabina przedsionka nazywa się błoną lotniczą- dolna ściana graniczna. n. Schody bębnowe utworzone przez główną membranę przymocowaną do spiralnej płyty kostnej. Organ Kortyev jest reprezentowany przez podtrzymanie, komórki wspierające, komórki i receptora lub fonoreceptory. Istnieją dwa rodzaje podtrzymywania i dwa rodzaje komórek receptorowych - zewnętrzne i wewnętrzne.

Zewnętrzne komórki wsporcze leżeć dalej od krawędzi spiralnej płyty kostnej i wewnętrzny - bliżej niego. Oba rodzaje komórek wsporniczych zbiegają się pod siebie pod ostrym kątem i tworzą trójkątny kanał-kanałowy tunel wewnętrzny (CORTY) wypełniony końcowymi limfią, który przechodzi spiralnie wzdłuż całego narządu korowego. W tunelu znajdują się nonsensowne włókna nerwowe pochodzące z neuronów zwojów spiralnych.

Fonoreceptory Leż na klatkach wsparcia. Są to receptory wtórne (mechanoreceptory), przekształcając wibracje mechaniczne w potencjały elektryczne. Fonoreceptory (oparte na ich podejściu do tunelu Kortyewa) są podzielone na wewnętrzne (w kształcie stożka) i zewnętrzne (cylindryczny kształt), które są oddzielone od siebie łukami kortyzmem. Wewnętrzne komórki włosów znajdują się w jednym rzędzie- ich całkowita liczba wzdłuż całej długości kanału internetowego osiąga 3500. Zewnętrzne komórki włosów znajdują się w 3-4 rzędach-ich całkowita liczba osiąga 12 000-20000. Każda komórka włosów ma wydłużony kształt- jeden z jego biegunów znajduje się blisko głównej membrany, druga znajduje się w jamie błoniastego kanału ślimaka. Na końcu tego słupa znajdują się włosy lub stereocil (do 100 w klatce). Włosy komórek receptorowych są przemywane endolimfą i kontakt z osłoną lub podsumowującą, błoną (membrana tectoria), która znajduje się nad komórek włosów w całym kanale internetowym. Ta membrana ma spójność podobną do galaretki, której jedna krawędź jest przymocowana do płytki spiralnej kostnej, a druga swobodnie kończy się w jamie kanału ulicznego nieco dalej niż komórki receptora zewnętrznego.

Wszystkie fonoreceptory, niezależnie od lokalizacji, są synaptycznie związane z 32 000 dendrytów wrażliwych na dwubiegunowe komórki zlokalizowane w spiralnym ślimaku zwojów nerwowych. Te pierwsze neurony ścieżki słuchowej, których aksonów tworzą ślimak (ślimak) część pary traumatycznych nerwów mózgu VIII- przenoszą sygnały do ​​jąder ślimakowych podłużnych mózgu. W tym przypadku sygnały z każdej wewnętrznej włosów komórek są przenoszone do komórek dwubiegunowych jednocześnie przez kilka włókien (prawdopodobnie zwiększa niezawodność transmisji informacji), podczas gdy sygnały z kilku zewnętrznych komórek włosów są przekształcane na jedno włókno. Dlatego około 95% włókien nerwowych słuchowych przenosi informacje do podłużnego mózgu z wewnętrznych komórek włosów (chociaż ich liczba nie przekracza 3500), a 5% włókien przekazuje informacje z zewnętrznych komórek włosów, których liczba osiąga 12 000-- 20000. Dane te podkreślają ogromne fizjologiczne znaczenie wewnętrznych komórek włosów w odbiorze dźwięków.

Do komórek włosów Włókna odporne są również odpowiednie - aksony neuronów górnej oliwki. Włókna, które dochodzą do wewnętrznych komórek włosów, kończą się nie na samych tych komórkach, ale na włókna aferentne. Zakłada się, że mają one wpływ hamowania na transmisję sygnału słuchowego, przyczyniając się do zaostrzenia rozdzielczości częstotliwości. Włókna, które przychodzą do zewnętrznych komórek włosów, wpływają bezpośrednio na nie i ze względu na zmiany ich długości, zmieniają wrażliwość na fonię. Zatem, z pomocą odpychających nielegalnych włókien kochleszych (włókno wiązki Rasmussen), najwyższe centra akustyczne regulują wrażliwość fonoreceptorów i przepływ impulsów aferentnych z nich do centrów mózgu.

Dźwięk wibracji w ślimaku

Postrzeganie dźwięku odbywa się wraz z udziałem fonoreceptorów. Ich podekscytowanie pod wpływem fali dźwiękowej prowadzi do generowania potencjału receptora, co powoduje wzbudzenie dendrytów neuronu dwubiegunowego zwojów spiralnych. Ale jak przeprowadzana jest częstotliwość i wytrzymałość dźwięku? Jest to jeden z najtrudniejszych problemów fizjologii analizatora słuchowego.

Nowoczesna idea kodowania częstotliwości i siły dźwięku sprowadza się do następujących. Fala dźwiękowa, działająca na układ kości słuchowych ucha środkowego, prowadzi do ruchu oscylacyjnego Membrana owalnego okna przedsionka, która zginanie, powoduje ruchy fali Perilimfa górnych i dolnych kanałów , który stopniowo zanika w kierunku szczytu ślimaka. Ponieważ wszystkie płyny są niespójne, fluktuacje te nie byłyby możliwe, gdyby nie dla okrągłej membrany okiennej, która wystaje, gdy podstawa znaczków jest naciśnięta na owalne okno i przyjmuje pozycję początkową, gdy ciśnienie zostanie zatrzymane przez nacisk. Fluktuacje Perilimfa są przekazywane na błonę przedsionkową, a także do wnęki środkowego kanału, ustanawiając endolimfu i membranę bazową (membrana przedsionkowa jest bardzo cienka, tak że ciecz w górnych i średnich kanałach waha się od obu kanałów jeden).

Po akcji na ucho dźwięków o niskiej częstotliwości (do 1000 Hz) podstawowa membrana jest przemieszczana na całej długości od podstawy do góry ślimaka. Wraz ze wzrostem częstotliwości sygnału dźwiękowego, przycięta kolumna płynna jest przeniesiona bliżej owalnego okna, do najbardziej sztywnego i elastycznego obszaru membrany bazowej. Określając, podstawowa membrana przesuwa włosy komórek włosów w stosunku do błony podsumowującej. W wyniku takiego przesunięcia występuje elektryczne wyładowanie komórek włosów. Istnieje bezpośrednia zależność między amplitudą przemieszczenia błony głównej a liczbą kory słuchową zaangażowaną w proces wzbudzenia neuronów.

Struktura ślimaka akwariowego .