Przyczyny zapalenia limfadenu u kociąt i dorosłych kotów, objawy i leczenie stanu zapalnego węzłów chłonnych na szyi i innych miejscach

Weterynarze ostrzegają: zapalenie limfadenu lub zapalenie węzłów chłonnych, koty domowe nie są niezależną chorobą, a jedynie objawem poważniejszych problemów w ciele zwierzaka. Ledwo zauważając oznaki tego stanu, odpowiedzialny właściciel musi natychmiast pokazać PET Doktorowi w celu szybkiego zapewnienia pomocy weterynaryjnej. Z jakich cech zachowania i wyglądu chorego zwierzęcia można zrozumieć, że nadszedł czas, aby zabrzmieć alarm?

Jakie są węzły chłonne, w których znajdują się u kotów i jaką rolę odgrywają?

Węzły chłonne są formacjami komórkowymi o różowistym i zaokrąglonym kształcie o średnicy 0,5–50 mm. W ciele są z reguły klastry (do 10 sztuk), zlokalizowane w pobliżu dużych naczyń krwionośnych.

Jak każdy ssak, u kotów węzły chłonne wykonują funkcję filtrów. Oczyszczają krew krążącą przez naczynia i są częścią układu odpornościowego, chroniąc organizm przed chorobami, powstrzymując w niej rozprzestrzenianie się bakterii i wirusów. Jeśli koty nie miały tej użytecznej adaptacji, jakakolwiek infekcja wpłynęłaby na wszystkie narządy i tkanki ciała zwierzęcia w mniej niż minutę - to tyle czasu na zakończenie krążenia krwi w ciele ssaka o średniej wielkości.

Aby opisany system filtrowania z powodzeniem poradził sobie z zadaniem, natura „rozproszyła się” węzły chłonne w całym ciele zwierzęcia. Na przykład właściciel może poczuć niektóre z nich same:

• żuchwy;
• szyjka macicy (na przedniej krawędzi łopat ramion);
• Jama brzuszna;
• pachwinowy;
• Podniesione itp. D.

Zapalenie dowolnego z wymienionych (i nie tylko) węzłów chłonnych, t. mi. Zapalenie limfadenu, z reguły, wskazuje aktywną rozmnażanie w tym „sektorze” ciała obrońców odporności - limfocytów. Zwykle dzieje się tak, gdy ciało stara się stłumić, szczególnie „szalejących” czynników zakaźnych.

Przyczyny zapalenia limfadenu u kotów

Dlaczego węzły chłonne mogą być zwiększone i zapalne specjalnie u kotów? Wśród najczęstszych przyczyn rozwoju patologii weterynarze nazywają:

• ataki szkodliwych organizmów (bakterie, wirusy, pasożyty);
• choroba metaboliczna;
• obrażenia;
• Zmniejszenie odporności.

Niezależnie od powodu, dla którego węzły chłonne są zapalne, stan zwierzęcia charakteryzuje się tymi samymi objawami. Ich specyficzność zależy wyłącznie od lokalizacji problemu.

Objawy choroby

Zapalenie węzła chłonnego u kota domowego jest łatwo zdiagnozowane przez jego właściciela. Z reguły patologia jest wykrywana przez przypadek, w trakcie gładzenia zwierzęcia. Następujące cechy zwierzaka zwierzaka to charakterystyczne oznaki choroby, na które warto zwrócić uwagę w tej sytuacji:

• Wraz z procesami zapalnymi wpływającymi na wszelkie tkanki i narządy ciała, wzrasta dwa symetrycznie zlokalizowane klastry węzłów chłonnych. Wymiary „guzów” niekoniecznie są takie same po obu stronach.
• Zapalne węzły chłonne do dotyku twarde i gładkie, co jest łatwe do sprawdzenia przez badanie dotykowe.
• Zwierzę jest wyraźnie źle. Przez większość czasu kot jest w apatycznym, powolnym stanie i śpi znacznie dłużej niż zwykle.

W niektórych odmianach choroby jego objawy stają się jeszcze bardziej szczegółowe. Na przykład, przy ropnym zapaleniu węzłów chłonnych na szyi, zwierzę doświadcza bólu w gardle, dlatego wcale nie je, ale dręczące pragnienie, pije dużo wody.

Ostrzegają weterynarzy: Ze względu na podobieństwo objawów zwykłe zapalenie limfadenu jest łatwe do pomylenia rozwoju złośliwego nowotworu u zwierząt domowych, a dokładniej raka. Właściciele, którzy czuli się w kotku powiększony węzeł chłonny, powinni zwrócić uwagę na następujące punkty:

Niezależnie od domniemanej diagnozy, leczenia choroby nie można w żaden sposób odłożyć. Właśnie dlatego, kiedy pierwsze objawy wydają się wskazywać na zapalenie węzłów chłonnych, kot jest natychmiast zabrany do weterynarza.

Co robić, gdy kot ma węzły chłonne?

Aby zidentyfikować źródło problemów z układem limfatycznym, weterynarz przepisuje zwierzę biochemicznemu badaniu krwi. Jeśli czynnik sprawczy choroby nie stanowi poważnego zagrożenia dla zdrowia kota, lekarz prawdopodobnie poleci właściciela zwierzaka, aby nie podejmował więcej działań, aby dać ciału pacjentowi z ogonem, aby poradzić sobie z chorobą posiadać. W przyszłości taka decyzja będzie służyć dobrej służbie immunitetowi zwierzęcia.

Jeśli istnieje ryzyko, że ciało kota nie może sobie poradzić z zagrożeniem, lekarz przepisuje leczenie. To, jakie leki zostaną napisane do specjalisty, zależy od rodzaju patogenu choroby. Jeśli testy nie pomogły, a konkretne źródło problemu nie można zidentyfikować, zapalenie limfadenowe jest leczone kompleksowo: leki przeciwwirusowe, przeciwgrzybicze i przeciwzapalne w tym samym czasie.

W niektórych przypadkach terapia nie daje właściwego efektu. Następnie leczenie trwa, zmieniając lek. Jeśli to nie pomaga, jest również prawdopodobne, że zwierzę nie cierpi na zapalenie limfadenu, ale z powodu limfatyki (lub złośliwego guza podobnego z natury). Wówczas terapia hormonalna i chemiczna jest przepisywana pacjentowi z ogonem.

Czasami kot wymaga również leczenia chirurgicznego. Operację można przypisać zarówno do usunięcia guza, jak i do otwarcia ropnia powstającego w miejscu zapalenia. W obu przypadkach pomoc chirurga jest uważana za ekstremalną miarę, do której lepiej nie przynosić.

Zapobieganie zapaleniu limfadenowym

Najbardziej skuteczne zapobieganie powikłaniom po zapaleniu limfadenowym (a także samej chorobie) doświadczyli weterynarzy rozważają terminowe szczepienie zwierzaka ze wszystkich możliwych infekcji. .

Jest równie ważne regularnie (przynajmniej raz w roku lub pół roku - dla starszych kotów), aby pokazać zwierzaka weterynarza, aby śledzić zmiany w stanie zdrowia ogonowego. Zatem niebezpieczeństwo spojrzenia na zapalenie limfadenu zwierząt domowych lub limfatomak zagrażający jego życiu będzie o rząd wielkości niższy. Szczególnie uważne w tym sensie powinni być właściciele zwierząt, które wcześniej cierpiały z powodu niedoboru odporności lub białaczki. Choroby te znacznie zwiększają ryzyko rozwoju limfosarcaka u kotów.