Kabardian rasa koni

Kabardian (lub Gorskaya) rasa koni (Kabard.-Cherk. I Adyg. ADYGASH)-Jeden z najstarszych ras aborygeńskich.

Wszedł do wszystkich światowych wytycznych dotyczących hodowli koni. W dawnych czasach w Rosji dobra jazda Kabardian była znana jako Argamak - jednak nazywano to wysoki konia rasy azjatyckiej (orientalnej) rasy (orientalnej).

Charakterystyka:

• Wzrost 155-160 (na Withers);
• Kraina hodowli: Rosja, Anglia, Francja, Niemcy;
• Pochodzenie: Cirasia.

Historia pochodzenia

Zdjęcie rasy:

Historia ludu Adyghe jest ściśle związana z historią tworzenia, użycia i poprawy rasy koni Kabardian, która była powszechnie znana daleko poza Kaukazem.

Powstał w warunkach treści przez cały rok w stadzie. Latem - na otwartych pastwiskach górskich, a zimą był trzymany na podnóża i na równinach, karmiąc tylko sianem i ziarnem.

Kabardian rasa koni od dawna jest bardzo ceniona jako rasa bojowa. Są zdolni do przechodzenia ogromnych odległości, podczas gdy nigdy ich nie świecili, a nawet w dużej liczbie nie mogli wydać ruchu żołnierzy z puknięciem podkowy.

Te żołnierze z jeźdźców i koni były silniejsze niż paznokcie z powodu złej jakości paznokci do przywiązania podkowych, ponieważ ich nie potrzebowali.

Żołnierze poruszyli się lub byli zasadzeni na ziarna, co nie dało ich lokalizacji, nawet z sąsiadującym.

Bez podkowy, wody, karmienia konie mogą pokonać nawet dwieście kilometrów. I po długiej podróży konie nie otrzymały jedzenia natychmiast: zanim stał na chwilę na karmnik, a dopiero wtedy otrzymała jęczmień i owsiane.

Ale najczęściej koń był karmiony odrobiną słomy, a z drugiej połowy XIX wieku również kukurydza.

Warto zauważyć, że z historycznego punktu widzenia ta rasa jest powszechnym -adyghe (Circassian). Z Kabardem.-Cherk. „Adygash” tłumaczy się jako „Koń Adyghe”.

Kabardine ta rasa zaczęła nazywać się Rosjanami nie tylko ze względu na wszystkie ziemie cyrtyjskie w Kabard, hodowla koni osiągnęła największy rozwój.

Faktem jest, że sama nazwa okrągń - „Adygów”, nie była wtedy używana przez Rosjan, a okrągła (a raczej do XIX wieku - Cherkasy) rasy koni zwanych również zupełnie inną rasą, która została wyhodowana na Ukrainie, która stała się głównym w XVIII Century do rekrutacji i naprawy rosyjskich pułków kończących światło (Cossack, Dragoons, faktycznie zdecydowanie, Ulan, Hussar).

Stopniowo straciła swoje znaczenie w XIX wieku (na przykład na korzyść nowej rasy Don, rasy Morza Czarnego i innych, które zostały wyhodowane w fabrykach Platov, chociaż wojna patriotyczna z 1812 r. Wciąż wygrała, głównie rasa Cherkasy) i zniknął do połowy XX wieku.

Konie tej rasy były niższe. Musieli być zawieszone. Podczas przekraczania koni tej rasy Cherkasy przyniesionych do kozaków z Morza Czarnego Kaukazu, rasa koni z Morza Czarnego utworzyła się z końmi Circasyans (rasa Kabardian).

Było to trzymane nie tylko przez Morze Czarne, ale także liniowe i don kozacki, a także nierezydentne nonsens u koni. To koni z Morza Czarnego zawarte na Don użyto do usunięcia rasy Budyonnskoye, która odziedziczyła wiele właściwości rasy Kabardian.

Rasa Kabardian została ceniona jako rasa bojowa nie tylko za atak lawy lub systemu, jako powyższy koń Cherkasy z Ukrainy, ale także na luźną bitwę i walki.

Cechy opracowane przez Kabardian Horse były spowodowane potrzebą Circasyans w wysokiej walce Kony. Połączenie cech, takich jak wysoka budowanie i niesamowita wytrzymałość, niezwykła odwaga i ostrożność podczas jazdy wzdłuż ścieżek górskich sprawiło, że ten koń był idealny na długie wycieczki i przelotne naloty.

Josafat Barbaro, który odwiedził ziemie Orcassians w drugiej połowie XV wieku, donosi nie tylko, że życie Adyghe było całkowicie związane z koniem, ale także o wielu odmianach rasy rasy.

Następujące odmiany Kabardian (w czasach tylko Adyghe) rasy koni były najbardziej rozpowszechnione: konie: Shoooloh, Juaken, Kudenet, Cremshakhak, Astuk, Abouk, Hagundoko, Spezaroko, Achatyr, Tram i Shangi.

Zdjęcie:

Najczęstszymi i znanymi odmianami były wtedy Shoolokh i Buskan. Pierwszy był szczególnie dobry jako jeźdźca, a chrząknięcie Adyg były używane do długich przejść i zawodów.

Najpiękniejszy wygląd zewnętrzny miał rasę sterletową, która zwykle była Ataluk (ten, który zastąpił swojego ojca - Adyg, zwłaszcza szlachetnych, a potem ich przykład, a potem Gruzinów.

Według Yu. N. BARMINTSEVA (1972) rasa Kabardian wystąpiła w wyniku mieszanki wielu ras, głównie koni stepowych, koni karabakh i ras południowych - perskich, arabskich i tureckich (Akhal -steke).

Ale inni eksperci twierdzą, że Goreanka z Orcasyjczyków nawet w czasach starożytnych, w wyniku dokładnej selekcji, wywnioskowali tę rasę. Konsensus wśród specjalistów został osiągnięty tylko w fakcie, że po rozpoczęciu intensywnej islamizacji okrągńców w drugiej połowie XV wieku, Adyghe Haji zaczął przynosić arabskie konie i mieszali je z Kabardian.

Ale jednocześnie, od czasów starożytnych, koń konia jest drugim „ja” człowieka. Mają słowa „koń” i „bracie” dźwięk w dostrojowej - "Pewnie„A jeśli chcą zapytać o pojawienie się osoby, powiedzieli„ jaką koni koni?„”. Będąc starożytnymi ludźmi, Adygowie byli zmuszeni do oparcia się koczownikom.

Dlatego przede wszystkim koń był potrzebny jako koń bojowy w czasach starożytnych.

Od 1870 r. Fabryka koni Malkinsky tej rasy działała w wiosce Zrechny, która bezpośrednio dostarczała konie do żołnierzy królewskich, a później do armii czerwonej.

Podczas wielkiej wojny patriotycznej część koni zmarła z przodu, a niektóre zostały splądrowane przez okupowaną Kabardino-Balkaria przez nazistów.

Oprócz koni Adyghe z Kaukazu Zachodniego, konie z rasy angielskiej wykorzystano do przywrócenia rasy po wojnie.

Ale czasami ta odrestaurowana rasa nie jest uważana za różnorodną rasę Kabardian, ale dla nowej „rasy anglo-kabardyńskiej”. Obecnie podejmuje się próby przywrócenia rasy Kabardian (Adyghe), takiej jak około XX wieku.

Opis rasy

Zdjęcie:

Jest doskonale przystosowany zarówno do równin, jak i wyżyn, ponieważ wyróżnia się zdolnością do utrzymania równowagi podczas poruszania się wzdłuż śliskich i skalistych ścieżek, przezwyciężał strome zjazdy i wsparcie, bezboleśnie toleruje ostre fluktuacje temperatury i ciśnienia powietrza..

Rozwinięta siła fizyczna i wytrzymałość pozwalają jej dobrze poczuć się na wyżynach, a przy ciężarze obciążenia 150 kg do przejścia 100 km dziennie.

Koń rasy Kabardian charakteryzuje się „udanym” fizycznym dodatkiem:

• Ciało jest dobrze rozwinięte, szyja jest długa, muskularna, szerokie piersi;
• Głowa jest mała, sucha, profil z garbem;
• Tył jest prosty i krótki, niebo i stosunkowo szeroki;
• Nogi są suche z dobrym kształtem kopyta, które wyróżniają się twardością, poruszone na solidnych dziewiczych ziemiach i skałach górskich pastwisk.

Charakterystyczną cechą rasy są szable tylne nogi i do nieco mniejszego w kształcie X.

Konie rasy Kabardian charakteryzują się silną konstytucją, wysoką odpornością na choroby, płodność, dobrą zdolnością do szybkiego przywracania zmęczenia i utrzymywania go zimą z zawartością stada.

Plemienne klacze są używane do 19–20 lat, ale często otrzymują od nich źrebię i w starszym wieku. Jednocześnie konie Kabardian, w przeciwieństwie do innych ras, później. Według Kabardino-Balkaria Tribal Farms, uwalnianie źrebiąt w rasie wynosi 83-85 %.

Typowni przedstawiciele rasy mają silną konstytucję, małą głowę, profil z garbem, średniej długości muskularnej szyi, mocną prostą plecy, szeroką i głęboką klatkę piersiową, lekko obniżone płatki zbożowe.

Kończyny są cienkie, ale silne, z niezwykle mocnymi i wytrwałymi kopytami. Tylne nogi są często szablą. Kabardian Horse to największa ze skał górskich, wysokość w Withers 152-157 cm.

Pomiary najlepszych koni Kabardian zarejestrowanych w V Tom „State Tribal Book of Horse of the Kabardian and Karachay Breed” (opublikowane w 1993 r.) Pochodzą ze ogierów zbiorowych gospodarstw i gospodarstw państwowych 155.1-183.4-19,9 cm, odpowiednio 151.6-178 , 1-18,7 cm.

Konie uprawiane odpowiednio w fabrykach koni, jeszcze większych, bardziej masywnych i kości. Kombinezon to głównie zatoka, potomstwo lub karakovo.

Postać

Jeśli chodzi o naturę koni Kabardian, istnieją sprzeczne opinie. Niektórzy twierdzą, że usposobienie „Kabardian” zasadniczo nie różni się od innych koni, czyli ogólnie zwierzęta są przyjazne i ulegające, chociaż spotykają się również poszczególne osoby z Norowa.

Zgodnie z inną wersją, Kabardian Horse, wręcz przeciwnie, jest bardzo krnąbrny, co nawet spowodowało pojawienie się komiksu „Kabardinets jest złym koniem: jestem na gałęzi - jest za mną!„”

Jak zwykle, z dwiema opiniami polarnymi, prawda jest zawsze gdzieś między nimi. Jeśli odrzucisz uprzedzenia obu stron, w przybliżeniu pojawia się następujące zdjęcie. Kabardyjskie konie nie cierpią przeciwko sobie przemocy.

Podczas gdy przedstawiciele innych ras często posłusznie przenoszą ostrogi i ciosy bicza, postrzegając je jako zespół, „Kabardianie” postrzegają ich jako osobistą zniewagę i odpowiednio reagują.

Jedną rzeczą można argumentować na pewno: jeśli koń Kabardian jest zawarty w domu, właściwie odchodzi i nie jest nieuzasadniony okrutnego krążenia, to szybko przyzwyczaja się do właściciela, łatwo nadaje się do szkolenia i ogólnie pokazuje prawie oddanie psa.

W każdym razie to można zobaczyć na licznych filmach Kabardian rasy koni.

Typy wewnątrzogogenaryczne

Pod wpływem różnych warunków hodowli, użytkowania i zawartości trzy typy wewnątrz progu wyróżniają się w rasie: orientalne, główne (charakterystyczne) i grube (masywne).

• Konie typu wschodnie mają cechy charakterystyczne dla koni.
• Konie głównego typu - wyraźna jazda górska, sucha konstytucja.
• Ogromne konie Mają wydłużoną masywną obudowę, rozwinięte kręgosłup i gęste kształty związane z lekkimi skałami.

Popularne garnitury

Tradycyjne preferencje Circasyans według pozwu:

• Zatoka. Ze wszystkich pasków koni, najbardziej preferowany wśród okręgów. Zostały uznane za dobre zarówno w dzień, jak iw nocy;
• Szary. Uważano, że ich kopyta są nieco słabsze;
• Zachwycać się. Uważano, że byli silni w nocy, a po południu więc -więc;
• Czerwony, z białą plamą na czole do nosa. Nie może skakać o słońce;
• Pstrokacizna. W ogóle nie poszli do nich, najprawdopodobniej z estetycznych preferencji okrążenów, którzy odrzucili wszystko kolorowe: „Głupiec uwielbia kolorowe” (Kabardian Przysłowie).

Konie Circasyans zostały podzielone na:

• Kemping. Tylko siatki nie mają młodszych niż 9 lat;
• Lina.

Uznano za naganne, aby jeździć klacze lub ogierami. „Ograniczne Circasyans Bachelows the Ogierów, nie odważne, aby używać ich w ukrytych wyszukiwań, które można ogłosić z sąsiedztwa, ale bilety bijuorki i nigdy nie prowadzą ogierów, przyzwyczajają się do wałów, aby byli strażnikami” (z udziałem ze sobą ”(. Bronsky).

Cena £

Koszt współczesnych nagród plemiennych dociera do kilkuset tysięcy dolarów, podczas gdy rasowy Osemysh dla późniejszej hodowli można kupić za zaledwie 30 tysięcy. Rubli.

Opinie

Według rolników plusy rasy obejmują:

• Ekstremalna wytrzymałość (średnio w warunkach górskich zwierzę może pokonać 100 km dziennie, przenosząc na sobie około 150 kg ładunku);
• Wysoka odporność na typowe choroby szklarni;
• zadowalająca płodność (klacze dają zdrowe potomstwo nawet po 20 roku życia);
• Zdolność do szybkiego przywracania dawnego tłuszczu;
• zdolność dostosowań do stad edukacji;
• Dobre zachowanie stada (według farm plemiennych, około 99% młodego zwierząt przetrwało)- niezadowolenie do karmienia;
• wysoka wydajność.

Wśród niedociągnięć zauważono:

• nadmierna wolność;
• upór i złe usposobienie;
• Późno.

Hodowla

Cechy hodowli i treści rasy Kabardian koni są ściśle związane z wiekami -. Dla tych koni zapewnienie maksymalnej mobilności jest bardzo ważne.

W domu, w Adygea i w innych regionach Kaukazu, zawiera tylko stłuń do 9 lat, a dopiero po tym, jak konie zostały uhonorowane prawami życia w ciepłym stajni - na dobrze zasłużonym odpoczynku odpoczynku.

Takie spartańskie warunki dały rasie główną rzeczą - silną odporność, łatwą adaptację zmiennego klimatu i zdolność do odżywiania z pastwiskami.

W górskich regionach czynniki te zawsze odgrywały kluczową rolę. Współczesne skrajnie próbują również ćwiczyć stado utrzymywania młodych zwierząt, a tylko osoby, które osiągnęły trzy miejsce, mogą się łączyć.

Noworodkowe źrebaki pozostają z matką przez cały okres karmienia mleka. Z plemiennymi samicami wspólna treść dzieci trwa około 7 miesięcy. Klacze nieruchome tracą źrebię po osiągnięciu wieku 5-6 miesięcy.

Potomstwo stojące za rozwojem może pozostać z matką do roku.

Gło pobierane z klaczy są umieszczane w ciepłych straganach, otrzymują karmę zbożową i siano. Podobne obrazy zawierają stabilne konie sportowe uczestniczące w zawodach. Otrzymują codzienną moc pod siodłem Crassian, czyszcząc kopyta.

Bardzo ważne jest regularne kąpanie koni, utrzymanie straganów w porządku. W nocy stajnia pozostaje niewielka dla rozwoju i zachowania zdolności konia do dobrego widzenia nawet w ciemności na boisku.

Karmienie

Jedzenie rasy koni Kabardian w warunkach naturalnych (stadów) nie jest zbyt zróżnicowane. Na pastwisku konie są uzyskiwane na stóp, zimą - z dodatkiem z obozu lub koniczyny łąki.

W okresie suszy lub na zimno karmienie staje się bardziej zróżnicowane, z dodaniem:

• Koncentraty ziarna - jęczmień, kukurydza, płatki owsiane;
• słomki;
• siano z mieszanki zioła koniczyny i łąki;
• świeże warzywa.

Produkty nie dają w czystej formie, przygotowują mieszaniny o wysokiej wartości odżywczej.

Jesienią, w celu zapobiegania niedoborowi witamin, plemienne i pracujące osoby rezygnują do 8 kg świeżych marchwi. Klacze pielęgniarskie dodatkowo otrzymują buraki i ziemniaki.

Wszystkie uprawy korzeniowe są dokładnie myte, aby uniknąć uszkodzeń zwierząt za pomocą infekcji grzybiczych.

Konie znajdujące się na stabilnej lub mieszanej zawartości dają maksymalną ilość zielonego jedzenia w sezonie, dodaje mieszanin ziarna.

Opieka w stajni

Tradycyjna opieka nad koniami ras Kabardian polega głównie na utrzymaniu dobrego kształtu fizycznego.

Zwierzęta są regularnie czyszczone skrobakiem, kąpią się szczotką. Przetwarzanie grzywy przewiduje użycie mydła i żółtka jaja, aby dać połysk, a następnie dokładne czesanie.

Kopyta powinny być szczególnie dokładne, ponieważ konie nie tolerują brudu w straganie. Z wyjściem siodła z końmi Kabardian, stosuje się tylko specjalne siodło cyrtyjskie, minimalizując obciążenie na powierzchni pleców

Szczepienia

Kabardian rasa koni jest tradycyjnie znana ze swojego zdrowia. Ale przy intensywnych obciążeniach biegowych przy maksymalnych prędkościach koni, można zaobserwować fizjologiczną kulawiznę związaną z nadmiernym wynikiem zwierzęcia.

Kolejny poważny problem wszystkich rodzimych skał - podczas zmiany miejsca zamieszkania i warunków klimatycznych konia jest predysponowany do rozwoju chorób płucnych, zapalenia dróg oddechowych.

Infekcja paciorkowcowa przenoszona przez aerogeniczne przez zanieczyszczone paszki jest niebezpieczne dla koni rasy Kabardian.

Zwierzę manifestuje wzrost temperatury do 41 stopni, ogólna osłabienie, rozładowanie z nosa, obserwuje się guz na węzłach chłonnych. Leczenie odbywa się przez antybiotyki grupy penicyliny, do otwarcia można zastosować gorące kompresy.

Grypa lub grypa to kolejne przeziębienie. Jego rozkład występuje poprzez kontakt z śliną lub wydzieliny z nosa zainfekowanego zwierzęcia.

Wpływy charakteryzują się mokrym kaszlem na początku choroby i suchy w miarę rozwoju, pojawiają się oznaki zapalenia nosa.

Leczenie odbywa się poprzez auto -terapię, inhalację, w rzadkich przypadkach przepisywany jest leczenie lekarskimi antybiotykami.

Często występują również inwazje robaków z zawartością pastwiska zwierząt. Objawy zakażenia są takie same, niezależnie od rodzaju szkodników: wełna zanika, zaburzenie kału, niedokrwistość.

Leczenie jest wykonywane przez odrobinę, konieczne jest dezynfekowanie podajników i utknięcie ze stabilną zawartością.

Stosowanie

Ta rasa jest idealna nie tylko dla strażników granicznych, jazdy i turystyki jeździeckiej, szczególnie w górach.

Niesamowita wytrzymałość zwierząt tej rasy czyni ich liderami i triathlonem profesjonalnego sportu jeździeckiego. Ich zestaw genów sprawia, że ​​są odpowiednie do hodowli i poprawy innych ras koni.

Ale ponieważ „Kabardians” nie brakuje prędkości i skakania na krótkich odległości, zwykle nie są one wcale odpowiednie dla większości innych (oprócz biegania i triacasy) rodzajów sportów jeździeckich na poziomie zawodowym.

Tak zwane „Anglo-Kabardianie” otrzymane po drugiej wojnie światowej, odpowiednie dla wszystkich rodzajów sportów jeździeckich, są znacznie lepsze, mieszając rasę Kabardian z rasą Kabardian z rasowym koniem angielskim. Ale czasami są uważane za rodzaj rasy Kabardian, ale za osobną rasę.

Rasa Kabardian jest dobra na dobre wyniki. Podczas wielkiej wojny patriotycznej duża liczba koni tej rasy stworzyła ścieżkę ze stalingradu do Alp, wykazując wytrzymałość, wytrzymałość i siłę.

W 1946 r., Na moskiewskim hipodromie, testowali konie z ras domowych na 250 km, a ostatnie 2 km musiały przejść przez rozrywkowy galop.

Pierwszym miejscem w tych testach zabrał ogier rasy Kabardian Ali-Kadym, który przeszedł przez całą odległość w 25 godzin. Mare aza minęła 100 km w ciągu 4 godzin. 25 min. Dlatego w naszych czasach rasa Kabardian jest z powodzeniem stosowana w rasach jeździeckich na duże odległości.

Ponadto ten koń jest inny dla turystyki górskiej i jazdy amatorskiej. Ale podczas wyrzeczenia się podczas testowania w gładkich skokach na wydłużonych odległościach, konie rasy Kabardian są gorsze od zwierząt większości ras domowych.